tradukis Emmanuel Rovere

Dankas mi la vivon ĝi donis al mi multon miajn du okulojn, per kiuj mi kapablas perfekti distingi la nigron de la blanko sur la ĉiela volbo, la stelaron brilan kaj, en la homamason, l'amatinon mian.

Dankan mi la vivon ĝi donis al mi multon la aŭdadon viglan, per kiu mi perceptas dumtage, dumnokte, la kanton de birdetoj kaj bruojn de marteloj fulmoj, hundaj bojoj kaj la dolĉajn voĉojn de l'amatoj miaj.

Dankan mi la vivon ĝi donis al mi multon eblon por paroli kaj uzi la vortaron Do, mi povas diri la pensojn kaj la sentojn kaj vortojn kiajn “panjo, paĉjo, frato, amiko” kanti l'amon mian por la tuta mondo.

Dankan mi la vivon ĝi donis al mi multon ĉi piedojn lacajn per kiuj mi tranpasis vilaĝojn kaj urbojn dezertojn, plaĝojn, montojn arbarojn, ebenaĵojn marĉojn, valojn, torentojn ĝis la loko kie estas via hejmo.

Dankan mi la vivon ĝi donis al mi multon la inteligenton per kiu mi komprenas la homan sciencon laŭ ĉi sentema koro kapabla apartigi l' bono de l' malbono kaj elkovri amon en rigardoj ajnaj.

Dankan mi la vivon ĝi donis al mi multon la rideton dolĉan la ploron dolorigan la kanton per kiu esprimas mi la ĝojon kaj mia kanto sonas kiel ĉies kanto kaj ĉies kanto sonas kiel mia kanto kaj ĉi kanto iĝas de ni ĉiuj la danko!

Dankan mi la vivon ĝi donis al ni multon